I guess everyone has developed a disliked body part. Some people try to detach themselves from their whole body, even if it sounds unbelievable. How can you detach yourself from the body if it is almost impossible not to see it? While writing, I can see my hands. In the meantime, I scratch my ear and remind myself of its existence. My feet are cold, so I feel them, even if from some perspective I can’t see them.
Our body sends signals with the frequency of a horribly busy hotline. So how can we effectively ignore all these ringtones and disconnect ourselves? What is needed then is a large dose of fear turning into anxiety, or trauma. These two are experts at achieving the impossible. I don’t recommend working with them, better to look for another assistant.
However, I do not want to demonise fear. We need it because it can sharpen the senses and increase awareness in the face of danger, but if you overdose on fear, it makes you think you are in constant danger. I have a fear of writing in public, but the only way to bury that fear is to face it. I may think this is an unfortunate solution, but it is what it is. Sometimes just sharing your fears can bring relief, so I wish you would flood me with yours in the comments and I’ll see if I can join one of your fearsome clubs.
By the way, I mentioned disliked body parts mainly because of the photo in this post. My legs used to be one of those body parts for me, but transforming them into these spring rolls makes it impossible not to like them.
Każdy kiedyś wypracował sobie jakąś nielubianą część ciała. Niektórzy próbują odciąć się od całego ciała, nawet jeśli brzmi to nieprawdopodobnie. Jak można oderwać się od ciała, jeśli prawie niemożliwe jest, aby go nie widzieć? Pisząc, widzę swoje ręce. W międzyczasie drapię się w ucho i przypominam sobie o jego istnieniu. Mam zimne stopy, więc je czuję, nawet jeśli z jakiejś perspektywy ich nie widzę.
Nasze ciało wysyła sygnały z częstotliwością okrutnie zajętej infolinii. Jak zatem można skutecznie ignorować te wszystkie dzwonki i się odciąć? Potrzebna jest wtedy duża dawka lęku lub traumy. Są ekspertami w osiąganiu rzeczy niemożliwych. Nie polecam współpracy z nimi, lepiej poszukać innego asystenta.
Nie chcę jednak demonizować lęku. Potrzebujemy go, bo może wyostrzyć zmysły i zwiększyć świadomość w obliczu niebezpieczeństwa, ale jeśli przedawkujesz strach, sprawi on, że myślisz, że jesteś w ciągłym niebezpieczeństwie. Ja mam lęk przed pisaniem publicznie, ale jedynym sposobem na pogrzebanie tego lęku jest stawienie mu czoła. Może i uważam to za niefortunne rozwiązanie, ale tak właśnie jest. Czasem już samo dzielenie się swoimi lękami może przynieść ulgę, więc życzę, że zalejecie mnie swoimi w komentarzu, a ja sprawdzę, czy mogę dołączyć do któregoś z lękliwego klubu.
Na marginesie, wspomniałam o nielubianych częściach ciała, głównie ze względu na zdjęcie w tym poście. Kiedyś nogi były dla mnie jedną z takich części ciała, ale przerobienie ich na te sajgonki sprawia, że nie sposób ich nie lubić.
0 Comments